Choroby psów

Zaćma

Zaćmą nazywamy każde zmętnienie soczewki, uniemożliwiające przenikanie promieni świetlnych do siatkówki, prowadzące do upośledzenia widzenia i/lub ślepoty. Choroba ta może rozwinąć się na skutek urazu mechanicznego gałki ocznej, zapalenia struktur wewnętrznych oka, lub chorób ogólnoustrojowych np. cukrzycy. Bardzo często obserwuje się predyspozycje rasowe w rozwoju zaćmy dziedzicznej. Wraz z wiekiem zmniejsza się również uwodnienie soczewki i dochodzi do zaburzeń biochemicznych prowadzących do rozwoju zaćmy starczej. Do tej pory nie udowodniono skuteczności farmakoterapii w leczeniu zaćmy u zwierząt. Obecnie brak jest jakichkolwiek chemioterapeutyków zapobiegających lub odwracających proces mętnienia soczewki, a jedynym skutecznym sposobem umożliwiającym przywrócenie wzroku pacjentom jest leczenie chirurgiczne, polegające na usunięciu zmętniałej soczewki. W przypadku całkowitego zmętnienia soczewki uniemożliwiającego badanie dna oka zalecane jest wykonanie badania elektroretinograficznego (ERG) pozwalającego na ocenę funkcjonowania siatkówki. Podstawowym kryterium kwalifikującym pacjenta do zabiegu jest stopień upośledzenia widzenia, a także obecność stanu zapalnego w oku często towarzyszącego zaćmie.

Suche zapalenie rogówki i spojówki (KCS)

Suche zapalenie rogówki i spojówki, potocznie nazywane „zespołem suchego oka” , jest postępującą chorobą spowodowaną niedoborem łez. Przedrogówkowy film łzowy składa się z trzech głównych komponent (tłuszczowej, wodnej i śluzowej) i pełni bardzo ważną funkcję odżywczą i ochronną względem rogówki. Chroniczny deficyt jednej z wyżej wymienionych frakcji łez, skutkuje wysychaniem początkowo niektórych obszarów rogówki, a z czasem całej jej powierzchni. Rogówka, pozbawiona odżywczego wpływu łez podlega zmianom patologicznym, takim jak: owrzodzenia, pigmentacja, waskularyzacja (unaczynienie) czy włóknienie prowadzące do częściowej, a nie leczone do całkowitej utraty wzroku. Leczenie tej jednostki chorobowej należy dostosować indywidualnie do pacjenta, w zależności od przyczyny wywołującej chorobę. Najczęściej jednak KCS rozwija się na tle nieprawidłowej reakcji układu odpornościowego względem gruczołu łzowego.

Jaskra

Jaskra (glaucomas) należy do grupy chorób neurodegeneracyjnych, objawiających się wzrostem ciśnienia wewnątrzgałkowego (IOP), prowadzącego do nieodwracalnego uszkodzenia komórek siatkówki i tarczy nerwu wzrokowego. Uszkodzenie tych struktur nerwowych prowadzi w konsekwencji do postępującego zaniku pola widzenia a ostatecznie do ślepoty. Choroba ta dotyczyć może jednego lub obu oczu ale zawsze charakteryzuje się dużą bolesnością. Wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego wiąże się z utrudnionym odpływem cieczy wodnistej przez kąt tęczówkowo – rogówkowy. Ma to miejsce w przypadku zapalenia błony naczyniowej, nowotworzenia w obrębie gałki ocznej, lub w przypadku wrodzonych nieprawidłowości struktur budujących kąt przesączania (predyspozycje rasowe). Badaniem ułatwiającym monitorowanie pacjentów z jaskrą jest tonometria, oraz elektroretinografia (ERG) umożliwiająca ocenę funkcjonowania poszczególnych warstw siatkówki. Leczenie powinno być dostosowane indywidualnie do pacjenta i jest zależne od przyczyny wywołującej jaskrę.

Wrzody rogówki

Rogówka jest to zewnętrzna, przeźroczysta błona oka, zbudowana z kilku warstw. Ubytek jednej z nich określany jest owrzodzeniem. Wrzody mogą być powierzchowne, powstałe na skutek utraty nabłonka przedniego rogówki, bądź głębokie, penetrujące prawie całą jej grubość. Do najczęstszych przyczyn wywołujących owrzodzenia rogówki należą: urazy mechaniczne, ciała obce, KCS, wady w ułożeniu powiek (ectropium, entropium), rzęsy dodatkowe, oparzenia chemiczne. W związku z silnym unerwieniem czuciowym rogówki owrzodzenie wywołuje dyskomfort związany ze stosunkowo silną reakcją bólową. Objawy kliniczne obejmują: łzawienie, mrużenie powiek, światłowstręt, wypływ z oka, obrzęk rogówki (widoczny jako niebieskawe zamglenie rogówki). Powierzchowne wrzody rogówki, wcześnie rozpoznane można wyleczyć szybko przy odpowiedniej farmakoterapii. Wrzody głębokie lub powikłane wtórnymi infekcjami bakteryjnymi, wymagają często dodatkowej interwencji chirurgicznej.

Wypadnięcie gruczoły trzeciej powieki („cherry eye”)

Trzecia powieka znajduje się w przyśrodkowej części oka, pomiędzy powieką dolną i górną a powierzchnią gałki ocznej. Zawiera ona gruczoł łzowy dodatkowy, dostarczający ok. 30% komponenty wodnej filmu łzowego. Gruczoł ten może ulegać zwichnięciu oraz wypadnięciu poza brzeg trzeciej powieki, co w konsekwencji prowadzi do jego zapalenia objawiającego się przekrwieniem i obrzękiem (stąd nazwa „cherry eye”). Przyczyną tego stanu może być uraz powiek lub gałki ocznej, aczkolwiek niektóre rasy psów wykazują wrodzony niedorozwój włókienek łącznotkankowych zakotwiczających ten gruczoł w prawidłowym położeniu. Najkorzystniejszą metodą leczenia „cherry eye” z punktu widzenia zachowania gruczołu i ograniczenie ryzyka wystąpienia KCS jest jego repozycja.