Choroby koni

Wrzodziejące, grzybicze zapalenie rogówki

Grzyby z rodzaju Aspergillus, Penicillium, Alternaria, Cladosporioridium to mikroorganizmy powszechnie występujące w środowisku zewnętrznym i stanowiące fizjologiczną florę worka spojówkowego koni. Gatunek ten z uwagi na relatywnie duży rozmiar gałki ocznej i obecność w otoczeniu dużej liczby zarodników jest szczególnie narażony na ich chorobotwórcze działanie. Patogenność grzybów ujawnia się w przypadku naruszenia ciągłości rogówki (np. urazy mechaniczne), długotrwałego miejscowego stosowania antybiotyków i/lub sterydów. Konie wydają się być szczególnie narażone na działanie patogenne tych mikroorganizmów ze względu na odmienny skład łez w porównaniu z innymi gatunkami zwierząt (np. kotem, psem),  który związany jest z deficytem niektórych związków o działaniu immunoprotekcyjnym względem rogówki i spojówki. Miejscowa infekcja grzybicza może przybierać formę wrzodziejącego zapalenia rogówki, ropnia zrębu rogówki i wypadnięcia tęczówki. Każda z wymienionych form wymaga innego postępowania terapeutycznego (farmakologicznego lub chirurgicznego) i w wielu przypadkach grozi utratą wzroku.

Nawracające zapalenie błony naczyniowej

Choroba ta potocznie nazywana ślepotą miesięczną występuje u koni w każdym wieku i niezależnie od płci. Jest ona główną przyczyną utraty wzroku u tego gatunku. Do tej pory nie określono jednoznacznie przyczyny wywołującej chorobę, aczkolwiek wyniki ostatnich badań potwierdzają jej autoimmunologiczne tło związane z infekcją bakteriami z rodzaju Leptospira spp. Wśród innych przyczyn wyróżniono także infekcję wirusami: grypy końskiej (EHV-1,4), zapalenia stawów i anemii zakaźnej, inwazje pasożytami (Onchocera spp., Toxoplasma spp.), oraz infekcje bakteriami z rodzaju Brucella spp. i Borelia spp.. Objawy chorobowe wykazują zmienne natężenie. Cechą charakterystyczną ślepoty miesięcznej jest jej cykliczność, a czas remisji może wynosić od kilku tygodniu nawet do kilku lat. Leczenie z uwagi na nawrotowy charakter choroby jest uciążliwe zarówno dla lekarzy weterynarii jak i właścicieli zwierząt i nastawione jest głównie na zminimalizowanie bólu towarzyszącego chorobie oraz zachowanie wzroku. Prawidłowe rozpoznanie i szybkie podjęcie leczenia jest niezwykle istotnym czynnikiem w skuteczności terapii i ograniczeniu następstw procesu zapalnego trwale uszkadzającego delikatne struktury oka.